Πράγματι ο Άγρας, με την πρόθεση να συμβουλέψει, κατ\' ουσίαν εξομολογείται. Εξομολογείται, με τη γνώριμη ψυχονοοτροπία του μέσα από το "πνεύμα παρακμής" της εποχής του, όπως εύστοχα τον σκιαγράφησε ο αρμοδιότερος μελετητής του. Και εξομολογούμενος αυτοχαρακτηρίζεται: πότε αυτοψυχαναλύεται και πότε παρακάμπτει τα λεγόμενα του "συνομιλητή" του και προβάλλει τις απόψεις του.
Τι συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση; Ο Ευάγγελος Ιωάννου (γεν. 1899), καθιερωμένος στη "Διάπλασι των Παίδων" ήδη από το 1911 ως Τέλλος Άγρας και απ\' το 1916 (6 Αυγούστου) ως "συνεργάτης" πλέον, αλληλογραφεί με τη μικρότερη από εκείνον "συνδρομήτρια", τη Μαρία ή Μαρίκα Μακρή, ύστερα από την έγκριση και του δικού της ψευδωνύμου (Αθανάσιος Βοναπάρτης) και από την ανταλλαγή των τετραδίων "Τα μικρά μου μυστικά" σύμφωνα με την καθορισμένη διαδικασία του περιοδικού. [...] (από την εισαγωγή του Γιάννη Δάλλα)